Wezuwiusz jest jednym z najbardziej znanych wulkanów. Znajduje się ok. 20 km od Neapolu, nad Zatoką Neapolitańską, w środkowej części Półwyspu Apenińskiego. Główny, zakończony kraterem stożek o wysokości 1281 m jest z północnej strony otoczony przez kalderę Monte Somma (1132 m), będącą pozostałością dawnego krateru. Patrząc na wulkan z Neapolu lub Pompei, wydaje się, że ma on dwa wierzchołki.
Wezuwiusz powstał w miejscu, gdzie stykają się płyty tektoniczne - afrykańska i euroazjatycka. To położenie powoduje aktywność wulkaniczną, która występowała na tym obszarze już pół miliona lat temu. Samo powstawanie Wezuwiusza miało kilka faz. Pierwsza z nich przebiegała przed 37 tys. lat, kiedy powstał stratowulkan dzisiaj nazywany Somma, później wielokrotnie niszczony i odnawiany.
Taki proces zaczyna się najczęściej wielkim wybuchem, który wysadza szczyt góry i tworzy kalderę. Po tym następuje seria mniejszych erupcji, przy których w kraterze i na stokach wulkanu zatrzymuje się lawa, która go w końcu wypełnia. Następnie wulkan przestaje być aktywny, ale w jego wnętrzu wzrasta ciśnienie, które powoduje kolejną erupcję. Te cykle następują po sobie w odstępie kilku tysięcy lat. Ostatni okres spokoju trwał do 79 n.e. W tym roku nastąpiła erupcja, która zniszczyła pobliskie miasta. Od tego czasu doszło do kilku mniejszych wybuchów, ostatni nastąpił w 1944 r.
Dla mieszkańców okolic Zatoki Neapolitańskiej Wezuwiusz stanowi też niebezpieczeństwo, ale jest też źródłem dostatku, ponieważ żyzne gleby wulkaniczne zapewniają urodzaj.
